Een korte werkplaatshandleiding

Alles lijkt al zo
godvergeten lang geleden
toch blijf je maar dezelfde
beduimelde bladzijden
omslaan – jaar na jaar
maand na maand
op sommige dagen
uur na uur – de druk
neemt toe, de tijd dringt.

Misschien heb je iets
gemist, misschien
mis je ineens iets wat er
gisteren nog was?

Het papier, de inkt
de ouderdom: de geur
heeft het al lang
gewonnen van de woorden
de versleten formules
versteend en vloeibaar
tegelijk en de ruimte
tussen de regels witter
en witter tot oogverblindend
vacuum –

de filmprojector ratelt
het felbleke beeld flakkert
in de mist een schim van
je vader je ziet hem
lachen en iets zeggen maar
de woorden zijn achtergebleven
in de tijd –
in je kop dan toch

klank
intonatie
ritme

flarden          
fragmenten

veel meer is het niet
maar het fluistert
fladdert mee
herhaalt zichzelf
vertaalt zichzelf in je
woorden klanken
beelden –

vingerafdrukken

zelfs als je een blanco vel
tevoorschijn bladert – kijk!
kruipolie in de kantlijn nog
voor je een woord gezegd hebt
en het is goed
want

de eerste liefde
van de mens is
kosmos uit chaos
koste wat kost –
je droomt uit al die losse
draden een schitterend
weefsel waar de tijd
meteen al weer de
gaten in vreet maar
je weet ook dat het
niet geeft – je hebt
eigenlijk alle tijd:

toen en nu en
later als je groot
bent tegelijk – 

wijs als een kind
naar de nachtelijke
hemel en verbind
de punten steeds weer
tot nieuwe patronen
nieuwe verhalen
blijf je verbazen
blijf spelen met
de werkelijkheid
het enige ware
tijdverdrijf

DE – 10 – 80
gebroken wit op
donkerblauw
je draait de contactsleutel
van de groene Alfa Junior om
de motor gromt je rijdt
zo ver terug in de tijd
dat je niet meer
om hoeft te kijken
alleen nog maar
vooruit – het geluid
geruststellend en
je vader zegt
Alles komt goed

Geschreven voor en uitgesproken bij de opening van Project 72 op 10 april 2022 bij Kunstenlab Deventer.

Ik heb niets te verliezen
of althans niet veel
– voor waardigheid
of dat soort flauwekul
ben ik te oud – hier
ontvouwt zich uit
verse rimpels
nog altijd een
melkmuil met een
kinderlijk geloof in
de rekbaarheid
van tijd – hoeveel
horloges heb ik
overleefd – hoeveel
uren aan klokkijken
besteed – ik weet
iedere seconde met
Zwitserse precisie
in mijn versteende
kop gekerfd
keeping track
zogezegd
elk mager succes
voor de prijs van
twee keer op je bek
eindeloze zomers
alsnog langs de
meetlat gelegd
want
wat heb je nou
eigenlijk gedáán
wát heb je nou
eigenlijk écht
gedaan
waar je niet
jaren later
met schaamte
voor het verkloten
van zo veel tijd
op terugkijkt?

Walgelijke dagen de dagen waarop
de kaken doelloos malen de woorden
taaie rondjes draaien een klont
hersenroze kauwgom kijk mij eens
nutteloos wezen –
…………………….. slikken of spugen
zou je zeggen kon je spreken maar alles
blijft plakken kleven hangen steken
onmachtig tussen hemel en
huichelachtigheid –
……………………….. in de tussentijd
probeer ik mezelf met haat in mijn lijf
de taal te leren die zich kirrend om de
leegte kronkelt van geilheid niet weet
waarvoor ze zich leent –
………………………………. ik wou dat het
me speet maar de tijd van met stalen kaken
zwijgen lijkt voorbij de giftige sappen sijpelen
uit starende monden langs glimmende kinnen
glazige ogen –
…………………. ik versta alleen nog
mijn vak maar de wind waait ineens guur door
dit van god verlaten theater de gemompelde
monoloog van de laatste acteur lost op in
bitter en E-zuur –
……………………. alles waar jij van houdt
wordt voortaan door de pooiers de paaiers de
eindeloze praters uitgekauwd en je vervolgens
tot kokhalzens toe weer terug in je eigen strot
gedouwd.