Hoe ik godverdomme hemel en aarde beweeg om een klein beetje op te schuiven waar ik meters moet maken, meters moet maken – hoe het perspectief nauwelijks verandert, terwijl ik dondersgoed weet van waaraf ik zou willen kijken, zelfs wéét wat ik zou kunnen zien. Wat maak ik mezelf wijs? Misschien ben ik als de kraai die niet weet dat hij een kraai is, maar gewoon is. Misschien noem ik me wel mens, denk ik zelfs te weten dat ik dat ben, maar doet die naam er niet toe en ben ik alleen maar. In de boom naast mijn balkon zit het dier dat ik geleerd heb kraai te noemen naar me te kijken en heeft geen naam nodig voor wat hij ziet bewegen. Als hij zijn vleugels uitslaat en wegvliegt is hij me al vergeten, maakt wel en niet meters, want: zonder het te weten.

De trein mindert vaart, we ratelen mijn geboortestad binnen, ik kijk uit het raam: vanuit de trein zie je, vlak voor het station, de straat waarin ik opgroeide. Die straat staat haaks op het spoor, trekt als de versnelde wijzer van een klok in een seconde voorbij – maar toch traag genoeg om het waar te kunnen nemen als er weer eens iets veranderd, vernieuwd is. Maar vandaag zie ik ineens de straat zelf niet meer, alleen de daken van de huizen die er staan. De weelderige heg naast het spoor is in de maanden dat ik hier niet langs kwam een flink stuk gegroeid. Het duurt niet lang meer, of de straat zal – vanuit de trein gezien – zijn verdwenen. Dat lijkt me goed. Ik hoef er nooit meer te zijn, ik hoef hem ook niet meer te zien – de straat van mijn jeugd kan eindelijk weer zijn zoals hij in mijn herinnering is gebleven.