Ik zie het voor me. Ik zie voor me hoe het wordt, de ondergrond een transparante laag inkt in warm grijsblauw, waarover een woeste kwast wit en dan de lijnen – trefzeker zoekend, perfect aarzelende krommingen in siberisch krijt, van fluweelzacht naar hard en gruizig zwart, de suggestie van armen, lijf, benen, vingers, vleugels – tot ik de engel zie, of de duivel, dat is moeilijk te zeggen. De tekening bestaat al, mijn handen hoeven hem alleen nog maar te maken. Die handen – die vervloekte lemen handen, loodzwaar langs dit lichaam, machteloos onder het geweld van maagdelijk wit. Ik zie de engel, maar die smerige, verkoolde vingers verkruimelen bij de minste beroering. Ik berg kwast en krijt op. De engel lacht. De duivel wint.

Laat me met rust. Laat me godverdomme met rust! Maar ik laat me niet met rust, ik lees alles, weet alles, ik hang aan een infuus, het nieuws druppelt – trump – trump – trump – trump – de bloedbaan tot informatiestroom, het brein op barsten en hoe meer ik lees, hoe scherper het besef dat ik nooit genoeg zal weten – hoe meer ik vreet, hoe groter de honger en de machine blijft maar berichten braken, bitesize en berekenend, elk woord kan een waarschuwing zijn, elke grap de grimmige waarheid, elke waarheid een grimmige grap – en de waarheid is voor ieder van ons een andere, maar de werkelijkheid is voor allen gelijk: we zijn broos, we zijn brekend, we zijn bang – maar het gewone leven herneemt zich steeds maar weer en een gelukzalige berusting daalt in me neer als ik in de supermarkt prijs en kwaliteit van zeven kleuren schijtpapier vergelijk.

Op de heenweg nog niet, nuchter in de vrieskou, met elke stap de aandacht op iets anders – vanaf de achterkant van het station linksaf langs het IJ zeker twintig verschillende soorten bestrating en brugbedekking tot aan mijn bestemming, een nieuwjaarsborrel. Het is er druk en vol. Er is champagne, ik proost, schud wat handen, knik belangstellend en instemmend, veins verrassing waar het maar kan. Dienbladen met amuses zweven langs, je spreekt niet met volle mond, van de wijn nip je, het gaat al met al heel aardig. Maar een groep mensen is een levend organisme, na een half uur heeft het me naar de buitenkant gewerkt, zoals het oog een ongerechtigheid met onwillekeurige bewegingen naar de ooghoek drijft. Het zal het tweede glas wijn zijn – op de weg terug naar het station hoor ik elke stap die ik zet, de hakken van mijn laarzen kaatsen klanken over de klinkers en kasseien, klinken hol op bruggen en in de stationshal – al die stappen terug, de hele weg ongedaan gemaakt – ik hoor ze, maar ik tel ze niet.