De stad is dronken van zomerhitte, het asfalt zweet olie en ik weet niet meer waar winnen begint. Tussen trage walsen en wegenbouwers door waaieren fietsers over het warme teer, ik ook, er zijn nog geen lijnen, er is geen verkeer. Heel even gelden de regels niet, hoeft het spel niet gespeeld – honderd meter maagdelijk zwart, misschien begint het hier.
Aan weerszijden van de smalle weg het naaldwoud; de kruinen borstelig en zwart tegen de blauwe lucht, daaronder, tussen de stammen, een eeuwige, sprookjesachtige schemering.
Ze stonden een dag of drie op de camping, toen de wind opstak. De voortent van de caravan begon vervaarlijk te klapperen, waarop hij maar eens wat haringen de grond in sloeg, met de achterkant van een roestige bijl. Toen hij klaar was sloeg hij de bijl in een houtblok, om te kijken of hij nog scherp was. Dat was zo.
‘s Avonds laat stond hij voor de voortent te roken en keek hij naar de hemel tot zijn nek verkrampte; het was in de Harz zo donker dat je de melkweg kon zien. Hij probeerde weer de verwondering te voelen die hij als kind had gehad, maar zijn gedachten dwaalden af naar de dingen van de dag. Uit de nacht galmde de schorre schreeuw van een dier – het geluid van sex, of dood.
‘s Ochtends haalde hij broodjes bij de campingwinkel. De geur van acht Einfache in een papieren zak vervulde hem met volmaakt geluk. Hij zette de ontbijtspullen vast klaar op het klaptafeltje, stak een sigaret op en wachtte tot zijn gezin wakker werd.
Een circushond weet zelf niet dat hij circushond is
al kent hij alle kunstjes houdt hij hijgerig alle ballen
in de oudbakken lucht tot iedereen zegt AF en ZIT lees
IN en UIT ja eindelijk die baard eraf die bril die broek
je kwispelt kwijlt hetzelfde liedje andere groef – shit wat
ben je goed afgericht!
krijg je een koekje
zeg je woef
Verschenen in Het Gat nr. 03 van zaterdag 28 juni 2014. Het Gat is het losbladig magazine voor muziekfestival Down The Rabbit Hole.
Raast de wind door het gebladerte als een onzichtbaar vuur, heffen we de driekwartlege drankfles ten hemel als de weekendrevolutionairs die we zijn. We hebben nog een dag om de wereld te veranderen. In elk geval achteraf, want de verhalen gloeien helderder op met de tijd, je hoeft nog geen geschiedenis te schrijven. Stuur geen foto’s aan je vrienden, vertel ze nou eens niet wat je ziet. Kijk, kijk goed, neem zwijgend een slok en zeg af en toe: het gaat me beter dan ooit, ik heb vuur in mijn hoofd.
Geschreven bij een door Pascal Tieman en Peter te Bos verzonnen titel, verschenen in Het Gat nr. 02 van 29 juni 2014. Het Gat is het losbladig magazine voor muziekfestival Down The Rabbit Hole.
De wetten gelden niet (dat is een wet)
voor dorstigen aan de waterplaats en
wolven, uitgehongerd door helpdesks
en work stations, de wetten gelden niet
(dat is een wet) bij nood aan de man
nood aan de vrouw nood aan alles wat
zonder systeemplafond nog targets haalt
of beter raakt, bull’s eye voor bullshit
en callcentre blues, de wetten gelden
de getten welden niet (zat is een wet)
Verschenen in Het Gat nr. 01 op 27 juni 2014. Het Gat is het losbladig magazine voor muziekfestival Down The Rabbit Hole.