Ik trapte de achterdeur zó hard dicht dat het hout brak en er een barst in het glas bliksemde – maar hij viel niet in het slot; een windvlaag trok de gebroken deur weer open en sloeg hem definitief in tweeën tegen de buitenmuur, splinters en scherven overal. Nu had de winterstorm vrij spel in mijn huis. De ijskoude wind huilde juichend door alle kamers, deuren vlogen open, klapten dicht. Ik keek toe hoe de papieren door het huis waaiden, hoe de wind in kracht toenam en de vergeelde foto’s van de muren trok, de gordijnen voor de ramen wegscheurde – de kleren en de boeken, de kasten, banken, stoelen, de tafels, alles verscheurd, versnipperd, versplinterd in een blinde woede van wervelstorm tot de ruiten bezweken onder het geweld, en alles, als door een gat in de romp van een vliegtuig, met een oorverdovend geraas naar buiten werd gezogen. Toen was het stil. Ik stond in een leeg huis.

Er viel een last van me af. Een paar dagen later was de winter voorbij, maar de kou bleef nog lang bij me wonen.

Kijk – je hangt toch al in de touwen. Pak je die handschoen nog een keer op of gooi je de handdoek in de ring? Het maakt geen reet uit of het zweet op je voorhoofd van inspanning of van angst is – smerig wordt het toch. Vluchten of vechten. Als je geluk hebt, jongen, is de kunst allebei.

Toen ze het wrak uit het dal takelden keek ik toe, tranen drukten dof tegen de achterkant van mijn ogen – maar ik huilde niet, de opluchting was groter dan het verdriet. Even daarvoor hadden ze Lena naar boven gehaald op een draagbaar, onder een wit laken; het ging langzaam, het was een moeizame klim voor de reddingswerkers, maar het had daardoor iets plechtigs. Een flink eind lager lag de zwarte Kever op de zij tegen een boom gevleid, nog precies zoals ik hem zag liggen toen ik aan kwam rennen – behalve dat de wielen nu niet meer draaiden.

Lees verder op Torpedo Magazine (even terugbladeren naar aflevering 17)

Rogier Verkade verzamelt sinds jaar en dag gevonden beeld. Gekocht op rommelmarkten, gevonden op straat of gekregen van vrienden. Zijn archief bevat tienduizenden originele foto’s, gemaakt tussen 1920 en 2000. Rogier viste deze verborgen parels op en stofte ze af. De foto’s nodigen uit tot invullen en fantaseren. Verschillende auteurs doen dat, met een verhaal, een gedicht, of een onderschrift. Want een mooie tekst maakt van een beeld een film. Eerdere afleveringen werden geschreven door Jowi Schmitz, Bart Lankester, Wim de Jong, Hans van Willigenburg, Erik Nieuwenhuis, Louis Stiller, Maaike Lange, Inge Pieters, Thomas van Aalten, Lucy Helder, J. Pennings, Michiel Eijsbouts, Jente Posthuma, Marieke Groen, Wim Brands en Gerwin van der Werf.

Avond. Ik schenk me een glas wijn in, de fles laat ik naast de stoel op de nog warme stenen van het terras zakken. Na al het gedoe van de dag, al het schitterende vertoon, het straatlawaai, het feestgedruis en geflirt – eindelijk alleen.

Lees verder op het leukste muziekblog around: Nummer Van De Dag.

Het onweer ramt haar mokers op bergen van metaal, de regen zweept rivieren door te krap gesneden dalen. Ik slaap een slaap van duizend dagen met ontzagwekkende snelheid, droom dromen van duizelingwekkende diepte – over niets.

Ik fietste achter een meisje met lang blond haar. Ze ging hard, inhalen lukte niet, haar gezicht kreeg ik niet te zien. Maar ze rook lekker naar zeep, dus ze kon niet anders dan mooi zijn – of in elk geval gezond. Toen moest ik rechtsaf naar school. Zij fietste rechtdoor richting ziekenhuis.