wij laten ons toch zeker
door niemand vertellen
hoe het ook al weer zit?

het zit tóch voor geen meter
dat keurslijf, dat stramien
die Mercedes van drie ton

tót iemand in dit onderbuikse
ons onbehagen verwoordt
zoals een horoscoop
de week zo goed voorspelt

wie het weet mag het zeggen
menig sofist ziet zijn kansel schoon
pak van ons hart op maat genaaid
de nieuwe kleren van de kiezer

Je gaat belazerd worden – als niet nu, dan toch later; ik lees wat staat geschreven in de kantlijn van zijn blik. Ik ontwijk het berekenende oog en kijk naar de storm van koortsachtig neergekrabbelde en net zo driftig weer doorgekraste dromen, het kruipt uit de kelders van zijn bange ziel naar buiten – maar hij wil het niet zien zolang jij het niet ziet. En jij kijkt niet, want je denkt dat je alles al hebt gezien. Misschien is dat ook zo.

Tot je op een dag met bloedende knieën over het asfalt kruipt, zijn vuil onder je nagels en in je schoot. Vervloek jezelf, als je ochtendmisselijk boven de pot hangt en denkt aan het moment dat hij met een verwrongen kop in je klaarkwam – wat liefde leek was natuur. Onthoud de dagen dat je blind was voor de angst, of vergeet ze. Maar zeg niet dat je nooit gewaarschuwd bent. Je gaat belazerd worden. Als niet nu, dan toch later.

Mensen die ik liefhad maar nu haat, met heel mijn hel heb liefgehad maar nu alleen laat leven in doodzwijgen – hoe zou ik zonder kunnen? Ze zitten versteend op de schouders van mijn kerken en kijken me verwijtend aan. Ze spuwen water en vuur als ik het niet verwacht en lachen om de strijd. Maar ik win bij verlies, want: geen betere splijtstof dan spijt.