Soms, op zomeravonden, mis ik de stilte. De stad schemert in een goudgrijze sluier van warmte en ruis – altijd ruis. Af en toe wellen daaruit sirenes op, blaft een hond één, twee keer kort. Het vliegengordijn ritselt in een zuchtje wind. De koelkast springt aan. Dochter mummelt iets in haar slaap, gaapt en draait zich om. Ergens klinken flessen in een krat, valt een deur in het slot. Iemand start een auto, rijdt voor altijd weg.
Stilte in de stad bestaat gek genoeg uit geluiden.
Kut, een klant. Ik zat net. Hou vol.
– Goeiemiddag! Wat mag het zijn? Twee eierkoeken? Dat kan!
Wat?…O god, een grappenmaker. “Ik-zag-ze-liggen-dus-ik-dacht-al-dat-dat-kon,” hoe vaak heb ik dat al gehoord… Vindt zichzelf heel wat, met z’n nette jasje. Denkt zeker dat-ie beter is dan wij. Klootzak.
– Anders nog iets? Croissantje? Ja hoor. Dat is samen… even kijken – twee vijfenvijftig.
Jezus. Kleingeld tellen, hoe moeilijk kan het zijn? Blijven lachen.
– Nee hoor, doe maar rustig aan!
Wel een leuk kindje heeft-ie bij zich. Jaar of twee? Ze kijkt wel boos. Wacht, ze zegt iets… Ze wil geen eierkoek. Ze wil wat anders. Wat sta je nou dom te kijken man? Gewoon strontverwend. Eigen schuld, lul. Wacht, ik zal ‘m hebben.
– Hier, wil jij een kaasstengel? Jawel hè! Alsjebliiieft! …Nee joh, is al goed.
Ja, bedank me maar, klojo. Kom je zo thuis wel achter, hoe hard die fucking kaasstengel kruimelt. Fijne dag nog, zeikerd.
– Fijne dág nog!