hoe doen ze dat?
het achteloos gemak waarmee
al dat falen op het geweten
en toch al dat lachen dat lichte dat
pluk de dag kaal als een
fris geschoren kut
dat allemaal
waar ik (ik noem geen namen)
als een gure hond
gruwend langs
nat asfalt schamper
schrijnend
smalend tussen
huizen als zerken
smerig van schroom en
daaronder
niet eens meer lijken
alleen domme leegte
Misschien kwam de duivel in de gedaante van een vrouw, misschien zat hij al verscholen in de ziel van het zesjarig kind. Misschien werd de duivel aan het zicht onttrokken door de constructie van een werkelijkheid; het was immers druk op het kruispunt die dag, en alle dagen daarna, en het kan zijn dat ik hem gewoon niet heb gezien, want hij zit tenslotte in de details die je in de chaos ontgaan. Het maakt niet uit. Ik kan al gitaarspelen, ik kan al tekenen, ik kan al schrijven – laat ik zeggen dat de fijne motoriek goed is ontwikkeld. Maar goed. Wie zo lang op de kruising staat te wachten, mag zich rustig eens af gaan vragen of hij niet zelf de duivel is – of, als hij denkt of weet dat dat niet zo is, besluiten er één te worden. Ik haalde mijn fiets van het slot, veegde het stof van het zadel en ging op weg naar huis. Waar dat is, is een detail.
Het kan zijn dat liefde een leugen is. Een hallucinatie, vergelijkbaar met logica. Sluit daarom nooit uit dat een leugen liefde kan zijn.